پیامبر اسلام( صلوات الله علیه و آله)، با این همه زیبایی، در پی زیباتر کردن و آراستن خود نیز بود و این را وظیفه همه انسان ها می شمرد. او خدا را زیبا می دید و دوستدار زیبایی معرّفی اش می کرد و می فرمود: «خدا زیباست و زیبایی را دوست دارد و دوست دارد که اثر نعمت های فراوان خود را بر بنده اش ببیند و از درویشی و گدانمایی، متنفّر است.

چون از امام صادق(علیه السلام) معنای این سخن را جویا شدند، فرمود: «منظور، تمیزکردن لباس و خوشبوکردن خود و گچکاری و زیباسازی خانه و پاکسازی حیاط است. حتی اگر بتوانید پیش از در رسیدن شب، چراغی در خانه بیفروزید، ناداری را می راند و روزی را می افزاید».

پیامبر(صلوات الله علیه و آله) همیشه به یاران خود سفارش می نمود که به خود برسید، پوشش و لباس خود را نیکو کنید و خانه های خود را به سامان کنید و در اصلاح موی سر و صورت، حتی به موهای درون بینی نیز بپردازید که این کارها بر زیبایی شما می افزاید.

حضرت، دوست داشت هم خود زیبا باشد و هم اصحابش، چونان خال زیبایی در میان مردم، جلوه بنمایند و هرگاه که کسی را آشفته موی و پریشان و کثیف و نازیبا می دید، با لحنی عتاب آلود می فرمود: « بهره بردن از نعمت ها و نمایاندن آنها جز این است؟» و یا با استفهامی از سر انکار می فرمود:" ایا این مرد، مقداری آب برای موهایش نیافته است؟».

پیامبر ما صدای زیبایی نیز داشت. جوهره صدای حضرتش بلند و آهنگ سخنش چنان زیبا بود که به گفته امام کاظم(علیه السلام)، به هنگام قرائت قرآن و خواندن نماز، از ابراز همه آن خودداری می ورزید و فقط آن اندازه بر می نمود که مردم را از حالت عادی بیرون نبرد و مدهوش نگرداند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: